Λευτέρης Αξιώτης και Σπύρος Φάκης κινήθηκαν σε ρηχά νερά και σε ένα χαλαρό κλίμα η ομάδα έμεινε για πρωτη φορά στην ιστορία της μακριά απο τo podium. Το δίδυμο έκανε μόνο τα απαραίτητα και τίποτα παραπάνω για να φέρει την ομάδα στην 4η θέση, που είναι η χειρότερη στην ιστορία της για 2η φορά, με 121 βαθμούς, ενα βαθμο μπροστά απο την Sauber σε ενα αγωνιώδες φινάλε.

Εμπειρία και αίμα που βράζει η χρονιά για την Mclaren. Mε τον Λευτέρη Αξιώτη να έχει στο πλάι του τον Νίκο Κατέλα η ομάδα μέχρι και το Μονακό φιγουράριζε στην 2η θέση της βαθμολογίας. Η αποχώρηση του Κατέλα όμως άφησε τον Αξιώτη να παλεύει μόνος και παρόλαυτά να καταφέρει ουστιαστικά μόνος να φέρει στην 3η θέση την Mclaren με 220 βαθμούς, ένα βαθμό μπροστά απο τη Ferrari σε ένα επεισοδιακό φινάλε της χρονιάς.

Δευτεραθλήτρια ομάδα για το 2014. Το 2013 η ομάδα έμεινε ουσιαστικά με τον Aξιώτη μόνο να παλεύει και τερμάτισε στην 4η θέση που ειναι και η χειρότερη κατάταξη στην ιστορία της. Το 2014 με τον αιώνια ασημί Αξιώτη να ανακοινώνει στο στενό του κύκλο την επικείμενη αποχώρησή του απο την ενεργό δράση, ο Martin Whitmarsh έβγαλε τον άσσο απο το μανίκι του και απέσπασε την υπογραφή του πρωταθλητή Δημήτρη Κατέλα. Η μεταγραφή σοκ απο το στρατόπεδο των κόκκινων στον αιώνιο «εχθρό» ήταν αρκετή για να μείνει για ακόμα μια σεζόν στο 2ο μονοθέσιο ο Λευτέρης Αξιώτης. Στόχος για τη βασίλισσα της f1axion ήταν και πάλι το Double αλλά απο την Αυστραλία κιολας τα σύννεφα έκαναν την εμφάνισή τους. Ελαχιστη προετοιμασια, ενα μονοθεσιο στην 7η θεση στο Qualifying 1.5 δευτερα μακριά απο την Pole Position, το αλλο εκτός δεκάδας, ασυνενόησία στα πιτ με ταυτόχρονη είσοδο και των δυο για πιτστοπ και 2η θέση για τον πρωταθλητή Κατέλα. Η υπόλοιπη μισή σεζόν κύλησε παρόμοια. Μεχρι και το Μπαχρέιν συνεχόμενα podium απο τον Κατέλα και μέτριες εμφανίσεις απο τον Αξιώτη, που όμως ήταν αρκετά για να μένει ο Κατέλας στην κορυφή και η Mclaren σε απόσταση βολής απο την Ferrari. Στην Ισπάνια για 1η φορα και τα δυο μονοθέσια φάνηκαν ανταγωνιστηκά αλλά η διπλή εγκατάλειψη έριξε την ψυχολογία στα τάρταρα. Γκρίνια και μουρμούρα ανάμεσα στο δίδυμο δεν αποτελούν συνταγή επιτυχίας και φάνηκε στην πορεία. Μια και μοναδική νίκη του πρωταθλητή Κατέλα στον Καναδά και η συνεχόμενη πενιχρή συγκομιδή βαθμών απο τον Αξιώτη δεν ήταν αρκετά ούτε για να διατηρηθεί ο πρωταθλητής στην κορυφή ούτε και η ομάδα που απο την 2η, έπεσε στην 3η θέση. Στην Ιταλία σκάει η βόμβα και ο Κατέλας αποχωρεί απο την ομάδα ως οδηγός επικαλούμενος ψυχολογική πίεση και αναλαμβάνει χρέη pit manager. Ο Πολέμαρχος Σαραντίδης που έβγαζε μάτια με την Williams δεν άφησε αδιάφορο τον Whitmarsh που έσπευσε να τον αποκτήσει και η Mclaren άλλαξε πρόσωπο. Επήλθε ηρεμία στην ομάδα και απο την Σινγκαπούρη και έπειτα η ομάδα είδε το μονοθέσιο της να εχει μόνιμη παρουσία στο Podium με τον Σαραντίδη, να κατακτά ακόμα 4ς νίκες, Pole Positions, ταχύτερους γύρους και να μπαλώνει με αυτό τον τρόπο μια χρονιά που ξεκίνησε με υψηλές προσδοκίες αλλά έληξε με μια 2η θέση ως παρηγοριά έναντι της 4ης περσινής. Η ομάδα συμμετείχε και στους 19 αγώνες, σημείωσε 6 φορές τον ταχύτερο γύρο και κατέκτησε 5 Pole Positions και 5 νίκες για να τερματίσει στην 2η θέση του πρωταθλήματος κατασκευαστών με 418 βαθμούς.

Aπο τα ψηλά στα χαμηλά, για την ομάδα που επι δυο συνεχόμενα έτη σάρωσε όλους τους τίτλους. Με 27 νίκες συνολικά εκ των οποίων οι 17 είναι συνεχόμενες, με 16 ταχύτερους γύρους, με 38 podiums εκ των οποίων τα 30 είναι συνεχόμενα και 1206.5 βαθμούς δεν μπορείς παρα να μιλάς για την η ομάδα κυρίαρχο του πρωταθλήματος που στην ανατολή του 2013 βρέθηκε σε δυνή θέση. Η αποχώρηση του Γιώργου Μανουσάκη, έφερε μετά απο δύο έτη τον αιώνιο ασημί Λευτέρη Αξιώτη να καταλαμβάνει ξανά το 1ο μονοθέσιο και το 2ο μονοθέσιο να παραμένει άδειο. Μέχρι και λιγο πριν την έναρξη του πρωταθλήματος ο Martin Whitmarsh αναζητούσε αξιόλογο οδηγό και λίγο πριν κλείσουν άπαντες τα συμβόλαια τους ο Whitmarsh ανακοίνωσε ότι στο 2ο μονοθέσιο θα έμπαινε ο Νίκος Δαρζέντας. Οι περυσινές του εμφανίσεις στη Williams, με αποκορύφωμα την διαφενόμενη τρίτη θέση στην Κίνα, έπεισαν τον Whitmarsh οτι Αξιώτης και Δαρζέντας θα μπορέσουν να συνεργαστούν, να παντρέψουν την σταθερότητα τους με την ταχύτητα που θα ερχόταν απο την σκληρή δουλειά και με τον πάντα άξιο Pit Manager Γιάννη Κωστάντιο η ομάδα έθεσε ως στόχο την κατάκτηση του πρωταθλήματος κατασκευαστών. Στην Αυστραλία κανένα εκ των δυο μονοθεσίων δεν έπεισε και εξω αγωνιστικές υποχρεώσεις του Δαρζέντα άφησαν μόνο του τον Αξιώτη να χάνεται στις πίσω θέσεις σε Μαλαισία και Κίνα.  Πάνω που άρχισε να πέφτει το ηθικό των οπαδών της το δίδυμο αναπτέρωσε τις ελπίδες στο Μπαχρέιν μετά απο μια στιβαρή εμφάνιση και στην Ισπανία ήρθε το 1ο ποντιουμ και η όρεξη άνοιξε. Δυνατή εμφάνιση και στο Mονακό και μετά....τέλος. Ο Δαρζέντας για άγνωστους λόγους που σκεπάζει ένα πεπλο μυστηρίου αποχωρεί οριστικά απο την ομάδα και Αξιώτης και Κωστάντιος μένουν για να βγάλουν τα κάστανα απο τη φωτιά. Σκληρή δουλειά και παρά την μοναξία χάνεται στον τελευταίο γύρο η 3η θέση στον Καναδά. Στα ευρωπαικά GP η ομάδα έβγαλε μάτια και η 2η θέση στον εντός έδρας αγώνα έδωσε μετά απο καιρό αρκετή χαρά στους οπαδούς της. Με το τέλος των ευρωπαικών GP η ομάδα χάθηκε στις πίσω θέσεις με μοναδική εξαίρεση την 3η θέση στη Σουζούκα. Με το «κρίμα» στο στόμα έμειναν οι οπαδοί της για μια χρονιά που στις αρχές της είχαν βλέψεις για κάτι καλύτερο. Η ομάδα συμμετείχε και στους 20 αγώνες, είχε ως καλύτερη θέση τερματισμού την 2η και ως καλύτερη θέση εκκίνησης την 3η και διατηρεί το ρεκόρ των 32 αγώνων συνεχόμενης βαθμολόγισης και παράλληλα δεν έχει απουσιάσει ουτε απο ένα GP (75). Τερμάτισε στην 4η θέση του πρωταθλήματος κατασκευαστών που είναι και η χειρότερη θέση στην ιστορία της με 240 βαθμούς.

Πρωταθλήτρια ομάδα για το 2012. Aν υπήρχε και άλλος τίτλος πέραν του πρωταθλήματος κατασκευαστών και πρωταθλήματος οδηγών, να είστε σίγουροι οτι η Mclaren θα τον κατακτούσε και αυτόν. Τα ασημένια βέλη μετά την περσινή κατάκτηση του Double δεν θα μπορούσαν να θέσουν τον πήχη χαμηλότερα. Στην αρχή της χρονιάς ο Martin Whitmarsh εύλογα έθεσε ως στόχο την επανάληψη της περσινής επιτυχίας και με το δεδομένο ότι ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, δεν άλλαξε και το οδηγικό της δίδυμο. Γιώργος Μανουσάκης και Λευτέρης Αξιώτης παρέμειναν στους ίδιους ρόλους για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά και επιτέλεσαν τα καθήκοντα τους πέραν του δέοντος. Η ομάδα δεν προβληματίστηκε απο την παρουσία των KERS και DRS, προσαρμόστηκε άμεσα και δεν αντιμετώπισε το παραμικρό πρόβλημα με τις ιδιαίτερα απαιτητικές γόμες των ελαστικών. Με 11 συνεχόμενες νίκες στου πρώτους 11 αγώνες η Mclaren ξεκαθάρισε με το καλημέρα σας τις προθέσεις της στον ανταγωνισμό και έθεσε πρόωρο τέλος στα όποια όνειρα των αντιπάλων για οποιονδήποτε εκ των δύο διαθέσιμων τίτλων. Το ιστορικό 1-2 των οδηγών της μέσα στην Monza αποτέλεσε το κερασάκι στην τούρτα που είχε φτιαχτεί απο την αρχή της χρονιάς. Υπό το φώς τον προβολέων η ομαδα είδε το Νο1 οδηγός της να στέφεται για 2η συνεχόμενη χρονιά πρωταθλητής οδηγών και στην Κορέα, που αποτέλεσε το σημείο καμπή της περσινής χρονιάς, η ομάδα σήκωσε για 2η συνεχόμενη χρονιά τον τίτλο του πρωταθλητή κατασκευαστών. Με 27 νίκες συνολικά εκ των οποίων οι 17 είναι συνεχόμενες, 16 ταχύτερους γύρους, 38 podiums εκ των οποίων τα 30 είναι συνεχόμενα και 1206.5 βαθμούς, η Vodafone Mclaren Mercedes είναι η κυρίαρχη ομάδα του πρωταθλήματος. Δεν έχει πολλά πράγμτα να γράψεις για την απόλυτη ομάδα με την απολύτη επιτυχία. Η ομάδα συμμετείχε και στους 19 αγώνες, σημείωσε 15 νίκες, 9 pole positions και 9 fastest laps για να καταφέρει να σηκώσει τον τίτλο κατασκευαστών με 543 βαθμούς.

Πρωταθλήτρια ομάδα για το 2011. Mετά την 3η θέση στο πρωτάθλημα κατασκευαστών το 2010 η Mclaren έθεσε ψηλότερα τον πήχη στοχεύοντας στην πρώτη θέση. Το 2011 η ομάδα προχώρησε στην απόκτηση του δευτεραθλητή του 2010 Γιώργου Μανουσάκη και διατήρησε στο δεύτερο μονοθέσιο τον Λευτέρη Αξιώτη. Η ομάδα πόνταρε στην ταχύτητα του Μανουσάκη και στην σταθερότητα του Αξιώτη συνθέτωντας έτσι το απόλυτο δίδυμο με στόχο το double, και το καταφερε. Η χρονιά ξεκίνησε ήμι-ιδανίκα με νίκη στο Bahrain αλλά και ένα σπασμένο κινητήρα. Τα προβλήματα αξιοπίστίας με τους κινητήρες στο 2ο μονοθέσιό της συνεχίστηκαν και στη διάρκεια της χρονιάς υπήρχε μόνιμα το άγχος για τις μηχανικές εγκαταλήψεις. Το αποτέλεσμα ήταν η ομάδα να βρίσκεται μόνιμα στην 2η θέση του πρωταθλήματος κατασκευαστών και σε ένα αγχώδες κυνηγητό της Ferrari σε όλη τη διάρκεια της σεζόν. Οι νέες γόμες ελαστικών βρήκαν απροετοίμαστα τα ασημένια βέλη και η λάθος στρατηγική στον Καναδά οδήγησε την ομάδα στην πρόσληψη του Γιάννη Κωνστάντιου ως pit manager που βοήθησε την ομάδα να σταθεροποιήσει τις επιδόσεις της. Έτσι, πολύ γρήγορα η ομάδα προσαρμόστηκε στις νέες απαιτήσεις και το 1-2 των οδηγών της στην Κορέα έφερε την ομάδα στην κορυφή της βαθμολογίας για πρώτη φορά απο την έναρξη του πρωταθλήματος, με μόλις 2 GP να απομένουν για να λήξει το πρωτάθλημα. Ένα μόλις GP αργότερα η ομάδα είδε τον Νο1 οδηγό της να στέφεται πρωταθλητής οδηγών και στο τελευταίο GP, μια χρονιάς θρίλερ, διατήρησε την πρωτοπορία στο πρωτάθλημα κατασκευαστών για να στεφθεί πρωταθλήτρια ομάδα για τη σεζόν 2010-2011. Σαφώς η πιο επιτυχημένη ομάδα για το 2011 αφού συνέχισε να παλεύει μέχρι τέλους για να σκαρφαλώσει την κορυφή, ξεπέρασε κάθε σκόπελο και κατάφερε να ανατρέψει το βαθμολογικό προβάδισμα των αντιπάλων της τρία μόλις GP πριν πέσει η αυλαία. Η ομάδα σημείωσε 12 νίκες, 3 pole positions και 7 fastest laps σε 19 αγώνες που συμμετείχε για να καταφέρει να σηκώσει τον τίτλο με 571 βαθμούς.

Τριταθλήτρια ομάδα για το 2010. Μια χρονιά κόλαση για τα ασημένια βέλη. Το δίδυμο Αξιώτη - Πετράκη όταν είχε την ταχύτητα δεν είχε την τύχη και όταν είχε την τύχη δεν είχε την ταχύτητα. Η χρονιά ξεκίνησε στραβά στην Αυστραλία όταν και τα δυο μονοθέσια εγκατέλειψαν απο πρόβλημα στα ηλεκτρονικά και το ίδιο πρόβλημα έμελε να χτυπήσει πολλές φορές στη διάρκεια της σαιζόν με αποτέλεσμα να χαθούν πολύτιμοι βαθμοί. Μόνιμα στην 4η θέση του πρωταθλήματος των κατασκευαστών η Mclaren έφτασε στον τελευταίο αγώνα να διεκδικεί και να πάρει τελικά την 3η θέση του πρωταθλήματος κατασκευαστών απο την Brawn GP κυριολεκτικά στο νήμα. H έλλειψη διακριτών ρόλων των οδηγών της, κατεντολήν του Ron Dennis, οδήγησε πολλές φορές σε σύγχιση τα Pit wall της ομάδας κατά τη διάρκεια των αγώνων και σε λάθος στρατηγικές παρά το άριστο της συνεργασίας μεταξύ των οδηγών της. Η χρονιά χαρακτηρίστικε απο την επανάληψη των ίδιων προβλημάτων που δεν κατάφεραν ποτε να ξεφορτωθούν φτάνοντας τους οπαδόυς της σε ολοκληρωτική απογοήτευση και απόγνωση. Παρόλαυτα το δίδυμο των οδηγών της επέδειξε σταθερότητα, δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια και μαζεύοντας βαθμούς φασούλι το φασούλι, έφτασαν την ομάδα στην 3η θέση της γενικής κατάταξης των κατασκευαστών με 92.5 βαθμούς. Η ομάδα συμμετείχε και στους 17 αγώνες και σημείωσε ως καλύτερη θέση τερματισμού την 2η και καλύτερη θέση εκκίνησης την 2η.